Blog
Page: 2
Patrzysz na rozrzucone zabawki, przebierający kubeł, piętrzącą się stertę prania i myślisz, że jak zaraz nie napijesz się ciepłej kawy, umrzesz na siedząco. Z sypialni dobiega Cię płacz, a Ty kolejny raz tego dnia przeganiasz marzenia o swoim poprzednim życiu.
Czy wiesz, że możesz nabić sobie punktów na rozmowie rekrutacyjnej jedną prostą rzeczą? Kto według Ciebie pierwszy podaje rękę? Dlaczego czasem warto założyć spodnie?
Wiem, że dostanie mi się za ten wpis, bo choć każdy wie, że większość uczniów Nad Niemnem nie czyta, ba ledwo przebrnie przez streszczenie, to z jakiś powodów znalazła się w kanonie lektur. I ja te powody znam, wszak skończyłam filologię polską i o mały figiel też uczyłabym w szkole.
Z krytyką spotykamy się na każdym kroku. W pracy, kiedy zrobimy coś źle i czekamy na rozliczenie z szefem. Kiedy obsługujemy niezadowolonego klienta, kiedy wracamy do domu i okazuje się, że znów nie kupiliśmy tej jednej najważniejszej rzeczy, kiedy nie domyśliliśmy się, że nasz partner potrzebuje dzisiaj więcej czułości.
Po jednym z ostatnich wpisów dostałam od Was mnóstw pytań o książki rozwojowe, które mogą zmienić myślenie, nastawienie, a co za tym idzie – życie.
Minęły dwa tygodnie od momentu, kiedy postawiłam ostatnią kropkę w naszej książce, będącej zwieńczeniem projektu Wychowanie do Osobistego Rozwoju (współautorka Katarzyna Skolimowska).
Iwona trzasnęła drzwiami. Miała dość ciągłych awantur o to, że jej praca pochłania ją wieczorami. Dobrze zarabiała i oboje z mężem wspólnie zgodzili się kiedyś, że musi tę pracę utrzymać. Wzięli kredyt na apartament i myśleli, że po przeprowadzce z ciasnej kawalerki do przestronnego mieszkania ich miłość będzie kwitła.
Jesteś zadowolony ze swojego życia? Dzisiaj, tu i teraz? Gdybyś miał być ze sobą całkowicie szczery i odpowiedzieć sobie na pytanie, czy satysfakcjonuje Cię miejsce, w którym jesteś, co byś sobie powiedział?
Ostatni miesiąc był dla mnie czasem sporych wyzwań. Dość powiedzieć, że w połowie miesiąca stałam w zagraconym mieszkaniu, z zagraconą głową i jeszcze bardziej rozstrzępionym sercem, a z komputera docierały powiadomienia przypominające o zbliżającym się deadline’nie.
Mam takie chwile, kiedy z rozrzewnieniem sprzątam dziecięce zabawki rozsypane po całym domu jak koraliki z urwanego sznurka. Rozczula mnie widok zielonych skarpetek, różowych misiów, małych wysmarowanych jogurtem miseczek i porzuconych autek w korytarzu.
